Always 2 กับความอบอุ่นของอดีตที่ผมยังจำได้

เมื่อคืนได้ไปดู Always ภาค 2 แล้วรู้สึกยังเยี่ยมเหมือนเดิม เปิดฉากด้วยก็อซซิลล่าเลยตกใจนิดหน่อย ดูจบก็ตื้นตัน อบอุ่น น้ำตาซึมเหมือนภาคที่แล้ว

ได้ข่าวว่าคนแสดงเป็นนักเขียนไส้แห้งได้รางวัลดารานำชายยอดเยี่ยมของ Japanese Academy ซึ่งคล้ายๆ OSCAR ของญี่ปุ่นด้วย

สิ่งที่รู้สึกกับหนังเรื่องนี้ก็คือภาพของอดีตที่ผมยังคงจำได้รางๆ

ครอบครัวที่อบอุ่น ช่วยเหลือกัน ไม่ไฮโซ รักกันเต็มที

เพื่อนบ้านที่รู้จักกันหมด ช่วยเหลือกัน สอดรู้สอดเห็นในทางที่ดี รักใคร่ปรองดองกันดี เป็นกำลังใจให้กันและกัน

สรุปว่าทุกๆคน care กันมาก

ความพอมีพอกินไม่ร่ำรวย จะซื้ออะไรก็ซื้อร้านแถวๆบ้าน ขายของชำ

หนังเรื่องนี้คำหลักๆที่ผมจำได้คือ “มันมีบางสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าเงิน” และหนังทั้งเรื่องก็เหมือนพยายามจะพิสูจน์เรื่องนี้

สังคมไทยเองก็กำลังจะผ่านโลกแห่งเมืองเล็กๆที่มีเพื่อนบ้านรู้จักกันหมด ครอบครัวใกล้ชิดกัน ไปสู่โลกแห่งเมืองใหญ่ที่ตรงข้ามกันแทบทุกอย่าง

ถ้าสุดท้ายสิ่งที่เราต้องการคือความเป็นห่วงเป็นใยใส่ใจของคนรอบตัว… อนาคตอาจจะลดโอกาสสิ่งเหล่านี้ลงเรื่อยๆ

Blogged with the Flock Browser

Tags: urbanism, movie, care