เมื่อสื่อเผยแพร่ความเกลียดชัง

ระดมสมองหาทางออก

สื่อที่เผยแพร่ข้อมูลสัมภาษณ์ของคนที่อ้างหรือเชื่อข่าวลวง แล้วกลายเป็นเครื่องสร้างความเกลียดกลัวชิงชังว่าคนกลุ่มหนึ่งเป็นพวกล้มเจ้า ทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานอะไร มีแต่การมั่วซั่วบิดเบือนมโนหรือนำข้อความออกมาใช้นอกบริบท สื่อพวกนี้ควรต้องรับผิดชอบอะไรไหม ?
จะอ้างว่า quote แหล่งข่าวอย่างไม่รับผิดชอบมันควรไหม
ประชาชนที่รับสื่อจะแยกแยะความจริงกับความลวงได้หรือ
ต่างอะไรกับสัมภาษณ์ฮิตเลอร์ที่บอกว่ายิวมันเลว
หรือสัมภาษณ์ผู้กระหายเลือดในคราบพระที่บอกฆ่าคอมมิวนิสต์ไม่บาป
หรือที่ว่าปรีดีฆ่าในหลวง ร 8
เมื่อวันหนึ่งผู้คนโดนใส่ข้อมูลทุกวันจนเชื่อแล้วลุกมาฆ่าคนอื่นหรือยอมให้ฝ่ายอำนาจละเมิดสิทธิ์คนอื่นโดยหลับตาข้างหนึ่ง
เข้าทางเผด็จการและนักการเมืองที่ชี้ปลุกระดมคลั่งชาติ
วันนั้นใครจะรับผิดชอบ ?

• 6 ตุลา
• การฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุจะยิวหรือในรวันดา
• การก่อการร้ายของ white supremacist
  ก็อยู่ในมืออันเปื้อนเลือดของสื่อที่ยอมถูกใช้ประกาศความเกลียดชังทั้งนั้น
  .
  สิ่งที่ประชาชนทำได้มีอะไรบ้าง
• ติดตาม รวบรวมหลักฐานการเผยแพร่ข่าวลวงและเนื้อหาสร้างความเกลีบดชังของสื่อต่างๆอย่างเป็นระบบ
• ส่งต่อให้หน่วยงานวิชาการวิเคราะห์เรื่อง misinformation / hate speech จัด ranking ฯลฯ
• ส่งต่อให้สถาบันวิชาชีพสื่อกดดันประเด็นจรรยาบรรณ ให้เกิดมาตรฐานการกำกับดูแลตนเอง
• เรียกร้องให้ผู้สนับสนุนหรือลงโฆษณากับสื่อนั้นๆทราบ เพื่อร่วมกันกดดัน หากจำเป็นก็มาช่วยกับแบน product ของผู้ลงโฆษณานั้นๆ
• ส่งต่อให้หน่วยงานอิสระของรัฐที่มีหน้าที่
• บันทึกไว้ใน wikipedia เพื่อเป็นประวัติศาสตร์ของโลก
• ถ้ามีหน่วย fact check ก็ควรเร่งมือช่วยกันดูว่าเนื้อข่าวที่มีฐานจาก misinformation มีแค่ไหน
• พวกสาย data analyst ก็ใช้วิชา computational propaganda วิเคราะห์ที่ไปที่มา และ pattern การกระจายว่าเป็นอย่างไร ออกจาก sources / hubs / networks ไหน