สิ่งที่เมืองไทยขาดอย่างรุนแรงคือภาพความหวังร่วมของคนในชาติ เมื่อเราไม่รู้ว่าต้องการให้ประเทศไปที่ไหนและเป็นอย่างไรใน 10 ปี นโยบายและการพัฒนาก็กระจัดกระจายไปคนละทิศและทาง แล้วก็ปล่อยให้การเมืองถ่วงชาติจนลีกวนยูด่าว่าพายวนในอ่างจนอาจจะสู้พม่าในระยะยาวไม่ได้เช่นนี้ ผมยังเชื่อว่าเรากลายเป็นประเทศพัฒนาแล้วได้ใน 10 ปีถ้าเดินแบบมีทิศทางร่วมกัน ผมเชื่อว่าเราน่าจะทัดเทียมกับสิงคโปร์ อิตาลี หรือฟินแลนด์ได้ สามารถสร้างระดับคุณภาพชีวิตได้ไม่น้อยไปกว่าเกาหลีใต้ เราเคยเชื่อกันเช่นนี้เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว แต่หลังจากฟองสบู่แตกเมื่อปี ’40 ความหวังและความฝันร่วมก็แตกไปด้วย… เมื่อไม่มีฝันร่วมก็ไม่มีอนาคตร่วมกันอีกต่อไป หลังวิกฤตเศรษฐกิจเราไม่ได้เกิดวิสัยทัศน์ใหม่ที่ดีและมีปัญญากว่าเดิม เราสูญเสียวิสัยทัศน์ไปเสียสิ้น
What Thailand severely lacks is the common vision of the nation, we don’t know where we want to go and what we want to become in 10 years. Thus, all policies and development are fragmented without any direction. We allow the politics to pull down the national development in such a way that Lee Kwan Yew accused us of not going anyway, losing out to Burma. I believe Thailand could become a developed country in a decade if there is a common direction of development. I believe we could be at the same level of Singapore, Italy and Finland. Our quality of life should be able to compare with those of South Koreans. We used to believe in this kind of vision before the economic crisis of ’97, then our common vision collapsed. We didn’t regain a better and wiser vision after the fall, we lost it all together.
Xmergence 